Zachód Słońca to majestatyczne zjawisko. Za każdym razem wyjątkowe. Jego oglądanie sprawia przyjemność, więc jeśli tylko jest okazja ludzie specjalnie organizują sobie czas i miejsce, aby się nim cieszyć. Niebo o tej porze dnia przybiera różne kolory. Samo się nasuwa, aby utrwalić te chwile na fotografii.

Zorza polarna to zjawisko świetlne zachodzące w ziemskiej atmosferze wywołane wiatrem słonecznym. Cząsteczki wiatru słonecznego wnikają do atmosfery w pobliżu ziemskich biegunów magnetycznych - tam poruszają się wzdłuż linii ziemskiego pola magnetycznego przy okazji pobudzając atomy cząsteczek powietrza do świecenia. Ponieważ bieguny magnetyczne wypadają w okolicach biegunów geograficznych, więc najwyraźniej całe zjawisko przebiega właśnie blisko biegunów, ale czasami może być też obserwowane nawet w Polsce.

Na nocnym niebie można zobaczyć wiele różnych obiektów astronomicznych jednak najwięcej z nich to gwiazdy. Szacuje się, że w dobrych warunkach możliwym jest dostrzec gołym okiem nawet kilka tysięcy gwiazd. Na przestrzeni wieków ich położenie nie zmienia się. Od starożytności ludzie dzielili niebo na obszary, a w ułożeniach gwiazd dopatrywali się różnych kształtów nadając im przy tym nazwy.

Widoczną część Księża rozświetloną światłem słonecznym nazywa się fazą. Wyróżnia się cztery fazy Księżyca: nów, pierwszą kwadrę, pełnię i ostatnią kwadrę. Księżyc w nowiu jest niewidoczny, gdyż jego tarcza zwrócona do Ziemi nie jest oświetlana. Mówi się, że po nowiu Księżyca zaczyna przybywać. Na samym początku widać tylko cienki sierp i Księżyc określa się wówczas mianem młodego Księżyca. Dalej, w kolejnych dniach Księżyca przybywa. Osiągając pierwszą kwadrę jest widoczny w połowie i przypomina dużą literę D dla obserwatora z półkuli północnej. W pełni jest widoczna cała tarcza Księżyca. Po tej fazie Księżyca będzie ubywać. Ostatnia kwadra to faza, w której też widać połowę Księżyca lecz kształtem, który da się porównać do litery C. Z Ziemi możemy obserwować tylko jedną stronę Księżyca. Jest tak, ponieważ okres obiegu Księżyca wokół własnej osi jest równy okresowi orbitalnemu. Dzięki libracji (ważeniu, wahaniom) Księżyc odsłania okresowo również fragmenty swojej drugiej strony.

Patrząc na Księżyc gołym okiem można dostrzec jasne i ciemne plamy na jego powierzchni. Gdy spojrzymy przez lunetę lub teleskop uwidocznią się szczegóły tych obszarów. Można zauważyć wówczas, że obszary ciemniejsze położone są niżej i nazywa się je morzami, zaś obszary jaśniejsze określane są jako lądy lub płaskowyże. Jan Heweliusz, dawny burmistrz Gdańska, w 1647 roku wydał obszerne dzieło poświęcone Księżycowi pt. "Selenografia" w którym zamieścił jego dokładną mapę. Przykładami księżycowych struktur topograficznych są morza, np. Przesileń, Jasności, Spokoju, Deszczów; pasma górskie, np.: Apeniny, Alpy, Karpaty; kratery, np.: Kopernik, Tycho, Platon, Zatoka Tęczy.

Księżyc jest symbolem nocy. Sfotografowany wraz obiektami na Ziemi tworzy urokliwe pejzaże. Nic więc dziwnego, że często jest motywem obrazów czy fotografii. W kilka dni po nowiu daje się zauważyć, oprócz jasnej części tarczy Srebrnego Globu oświetlonej światłem słonecznym, również część rozświetloną przez dużo słabsze światło słoneczne, które zostało odbite od Ziemi. Światło takie nazywane jest światłem szarym lub popielatym Księżyca.

Obiekty głębokiego nieba (ang. DSO - Deep Sky Objects) - to określenie odnoszące się do obiektów astronomicznych spoza Układu Słonecznego i innych niż pojedyncze gwiazdy. Zalicza się do nich galaktyki, mgławice, gromady otwarte i kuliste. Jednym z najsłynniejszych przykładów obiektów głębokiego nieba jest Wielka Mgławica w Orionie (The Orion Nebula, M42 w katalogu Messiera).

Wschód Słońca to zjawisko astronomiczne będące dla nas początkiem nowego dnia. Cała doba jest podporządkowana ziemskiemu ruchowi wokół własnej osi. Wstając później lub spiesząc się rano do szkoły czy pracy niezbyt często jesteśmy w stanie poświęcić czas aby je obserwować. Jednak gdy tylko pojawią się sprzyjające okoliczności to zdecydowanie przykuwa ono uwagę i staje się wówczas obiektem komentarzy, wzbudza też chęć uwiecznienia chwili na zdjęciu .

Na nocnym niebie można bardzo dużo zaobserwować, ciągle coś się zmienia. Jeśli obserwacja bezpośrednia jest utrudniona z pomocą przychodzi czuła matryca w naszym aparacie. Można dzięki niej zarejestrować dużo więcej szczegółów niż zobaczyć gołym okiem. Dowodem na to są uczniowskie prace fotograficzne o różnorodnej tematyce astronomicznej. Projekt pozostaje otwarty ponieważ kolekcję fotografii można dalej powiększać o nowe ujęcia obiektów już zamieszczonych w atlasie jak i wielu innych. Choć astrofotografia jest wymagająca technicznie samodzielnie wykonana daje radość i satysfakcję z odkrywania Wszechświata. Warto spróbować poznawać niebo w ten sposób i dać się ponieść astronomicznej przygodzie.